Huilen als een wolf
Huilen als een wolf
We maken een wandelingetje en kletsen wat. En van het een komt het ander.
"Wat voor dier wil jij zijn?"
"Een wolf. Want een wolf huilt naar de maan."
"Woehoeee!"
We huilen samen om het hardst, als een wolf naar de maan.
"Dat is fijn. Je maakte ook heel veel lawaai!"
"Ja, dat moet, want een wolf huilt al zijn gevoelens naar de maan. Dat lucht tenminste op. Dan ben je leeg in de nacht en kan je de volgende dag opnieuw beginnen."
In de praktijk werken we aan de wolf, het bos en de maan. Met klei, want dat voelt zo lekker. Niet een keer, maar een paar weken lang. We kletsen over gevoelens, over dat het soms moeilijk is er woorden aan te geven, en dat ze dan zo in je lijf kunnen blijven zitten. We oefenen samen nog eens, met huilen naar de maan als een wolf, met voelen (waar zit dat dan in je lijf) en met woorden geven aan je gevoel.
We oefenen wat af.
En dan zegt ze, "nu is mijn wolf wel klaar". En dan zoeken we er een mooi plekje voor om er even naar te kijken.